وقتی تنهایی حرف می زند

میان اینهمه آشوب وسیاهیسردرگمیمیاشایدهم گمیم! این روزها بدجوراسیرتاریکیهاشده ایممااهالی به سوگ نشسته ی زمین! براستی خورشید راگم کرده ایمیاخدای خورشید را! چرا دیگر هیچ چراغیروشن نمی کندآسمان غبارگرفته ی باورمان را! که چنین ناامید خزیده ایم درغارتنهایی خویشوبه تماشا نشسته ایمافسردن زندگی را!هرگوشه ای ابلیسیبرطبل جنگ می کوبدوگوش ها همه کر!انگارهیچ کس نمی بیندمرگ گلهای سرخ آرزو رازیرپوتین...های ظلم انگارهیچ کس نمی شنودضجه ی مردمی راکه درحاشیه ی سیاه این سیاره نفرین شده دعای صلح می خوانند! هی کوفتیدبرطبل جنگ ودنیابه ساز خشم رقصیدهرگوشه ای دریای خون شدلبخند مان رامرگ بلعیدلعنت برآن دستی که غم راهمبستر اهل زمین کردگلهای سرخ آرزورا ازبوستان زندگی چید! ✍️#جمیله_عجم(ب.و) وقتی تنهایی حرف می زند...

جنون درخون این زن بود، تودیوانه ترش کردیتوباهمدستی این دل چه آسان بی سرش کردیقفس شدآسمان وقتی غروبت راتماشاکردپرستویی رهابودم که بی بال وپرش کردیبهارازباورم رفت و زمستان خودنمایی کردگل باغ دلت بودم چه آسان پرپرش کردیزن شاداب شعرم رابه زندان غم افکندیتـودرددلتنگی وحسرت فقط نام آورش کردیبرایت شعرمی بافدتوامابی خبرازاوکنارواژه هاعمری اسیردفترش کردیهمه دنبال چشمانم ومن دنبال چشم تودوچشم بی پناهی که به آسانی ترش کردیکدام آدم پریشان می شودازعشق اینگونهجنون درخون این زن بود تودیوانه ترش کردی وقتی تنهایی حرف می زند...

ازانتظارخسته ام ازآمدن بگوکمیکه شایدازحجم غمم به خنده کم شودغمیغمی که ریشه کرده درمیان روح وجان منرهانمی کندمرابه حال خوددگردمیدلم گرفته اززمین ازآسمان بگو فقطکه شدجهان مثل قفس واین قفس جهنمیبه خواب رفته این دل وپریده حس عاشقیبزن به صورت دلم سیلی تندو محکمیکناردست فاصله بال غزل شکسته استبرای دردکهنه اش بسازتازه مرهمیحقیقتی قشنگ شو که کم شودتب خیالازانتظارخسته ام ازآمدن بگوکمی  وقتی تنهایی حرف می زند...